Van een bevriend ICT-er kreeg ik het onderstaande sprookje opgestuurd.
Er was eens een organisatie die dacht zijn backups op orde
te hebben. Het waren geen early adopters, in de jaren tot aan 2010 werden tapes gebruikt, waarna werd overgestapt op backup-on-discs.
Geregeld werd gecontroleerd of er iets uit een backup konden
worden teruggezet, en dat was steeds succesvol. Het kostte dan wel een lieve
duit, maar de jongens van de IT waren tevreden, dus het klinkt als een
gelukkige familie.
Jaren later, toen de organisatie gegevens uit een recent
verleden nodig had, werd er op diezelfde IT- jongens een beroep gedaan. Zij
gaven de aanvraag door aan hun IT-partner want inmiddels was alle informatie ondergebracht in de cloud. Al snel kwamen ze er achter dat de
gegevens op tapes stonden, en dat die niet zomaar teruggezet konden worden.
Dus, er kwam een deukje in het geluk van de familie.
De IT-partner ging uiteraard wel een inspanning doen, maar
niet zonder eerst de kosten op een rijtje te zetten. En wat blijkt: er zijn
twee opties.
Optie 1 zou zijn dat de IT-partner de tapestreamer moest
afstoffen, de backupserver moest herinrichten, en dan wellicht de backup kon
terugzetten. Hier zouden ook oude omgevingsservers bij nodig zijn, zoals
bijvoorbeeld een oude Exchange server. Zij rekenden al gauw met 2 weken werk.
Optie 2 is dat de tapes naar een extern bedrijf gestuurd
zouden worden, en afhankelijk van de hoeveelheid data zou de rekening worden
opgemaakt, die zonder enig bezwaar gauw 4 cijfers voor de koma zou bedragen,
waarbij het eerste cijfer zeker hoger ligt dan 7.
Moraal van dit verhaal: waar betaalde de familie jaren lang
het geld voor? Geen idee.
Mijn ICT-collega hoopt dat jullie getriggerd worden om hier eens over te
praten met elkaar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten