woensdag 2 december 2015

Sprookjes bestaan niet

Van een bevriend ICT-er kreeg ik het onderstaande sprookje opgestuurd.

Er was eens een organisatie die dacht zijn backups op orde te hebben. Het waren geen early adopters, in de jaren tot aan 2010 werden tapes gebruikt, waarna werd overgestapt op backup-on-discs.
Geregeld werd gecontroleerd of er iets uit een backup konden worden teruggezet, en dat was steeds succesvol. Het kostte dan wel een lieve duit, maar de jongens van de IT waren tevreden, dus het klinkt als een gelukkige familie.

Jaren later, toen de organisatie gegevens uit een recent verleden nodig had, werd er op diezelfde IT- jongens een beroep gedaan. Zij gaven de aanvraag door aan hun IT-partner want inmiddels was alle informatie ondergebracht in de cloud. Al snel kwamen ze er achter dat de gegevens op tapes stonden, en dat die niet zomaar teruggezet konden worden. Dus, er kwam een deukje in het geluk van de familie.

De IT-partner ging uiteraard wel een inspanning doen, maar niet zonder eerst de kosten op een rijtje te zetten. En wat blijkt: er zijn twee opties.
Optie 1 zou zijn dat de IT-partner de tapestreamer moest afstoffen, de backupserver moest herinrichten, en dan wellicht de backup kon terugzetten. Hier zouden ook oude omgevingsservers bij nodig zijn, zoals bijvoorbeeld een oude Exchange server. Zij rekenden al gauw met 2 weken werk.
Optie 2 is dat de tapes naar een extern bedrijf gestuurd zouden worden, en afhankelijk van de hoeveelheid data zou de rekening worden opgemaakt, die zonder enig bezwaar gauw 4 cijfers voor de koma zou bedragen, waarbij het eerste cijfer zeker hoger ligt dan 7.

Moraal van dit verhaal: waar betaalde de familie jaren lang het geld voor? Geen idee.

Mijn ICT-collega hoopt dat jullie getriggerd worden om hier eens over te praten met elkaar....